Cena biletów: 120 PLN
19:00 Walt Weiskopf European Quartet
Walt Weiskopf – saksofon
Carl Winther – fortepian
Andreas Lang – kontrabas
Anders Mogensen – perkusja
fot. Anna Yatskevich
Po przerwie spowodowanej przez pandemię COVID-19 saksofonista tenorowy Walt Weiskopf i jego European Quartet powracają z płytą „Diamonds and Other Jewels”, która ukazała się nakładem wytwórni AMM Records. Zawarta na albumie kolekcja oryginalnych utworów Weiskopfa, którym towarzyszy jeden standard, pokazuje doskonałą współpracę z pianistą Carlem Wintherem, basistą Andreasem Langiem i perkusistą Andersem Mogensenem. W utworach da się także usłyszeć radość z możliwości powrotu do wspólnego grania.
Album jest szóstym wydawnictwem uznanego kwartetu, który powstał z inicjatywy Weiskopfa zimą 2017 roku z myślą o krótkiej europejskie trasie koncertowej; szybko jednak przerodził się w stały zespół, z którym tworzy gdy nie jest w trasie z zespołem Steely Dan. Zimowe europejskie tournée stało się coroczną tradycją, choć w 2020 roku zespół musiał pogodzić się z faktem, że na jakiś czas muszą odłożyć marzenia o dalszym koncertowaniu. Wydany w 2021 roku album „Introspection 2.0” został nagrany zdalnie – Weiskopf musiał nagrywać po drugiej stronie Atlantyku. Gdy w styczniu 2022 roku pojawiła się nowa okazja do wspólnego grania, wszyscy członkowie zespołu byli gotowi, by z niej skorzystać.
„Powrót do wspólnego grania po przerwie był radosny, a same sesje niezwykle produktywne – prawdziwą ulgą był powrót po latach do względnej normalności”, napisał Weiskopf na okładce albumu. „Już po pierwszych kilku koncertach, podczas podróży pociągiem z Belgii do Niemiec poczułem inspirację do napisania nowego materiału. Zdałem sobie sprawę, że mamy teraz wystarczająco dużo muzyki, aby spędzanie czasu w studio nagraniowym było warte zachodu”.
Tytuł albumu – „Diamonds and Other Jewels” – jest bezpośrednim odniesieniem do tytułów piosenek na wydawnictwie, począwszy od barwnego walca „Black Diamond”, spokojnego lecz pełnego emocji utworu „Blood Diamond” oraz ballady „Other Jewels”. Ten sam tytuł doskonale opisuje także ogólną jakość ośmiu utworów na płycie. Wśród lśniących skarbów znajdują się hołdy dla dwóch mentorów Weiskopfa: „Thad Nation” jest jasną i pełną barw kompozycją poświęconą kompozytorowi, aranżerowi i współliderowi zespołu – Thadowi Jonesowi, z kolei klasyczny utwór Arthura Johnstona-Sama Coslowa „My Old Flame” został dedykowany zmarłemu saksofoniście altowemu Andy’emu Fusco.
Utwory są krótkie i zwarte – większość trwa około sześciu minut. To znakomite świadectwo tego, jak zwarty pozostaje sam zespół, zarówno pod względem osobistych więzi, jak i muzycznej dyscypliny. Pomimo krótkiego czasu trwania utworów, każdy z nich niesie za sobą wiele treści przekazywanej przez muzyków.
Walt Weiskopf urodził się 30 lipca 1959 roku w mieście Augusta w stanie Georgia. Jego ojciec, z zawodu lekarz, z zamiłowania był zapalonym pianistą z klasycznym wykształceniem. Obaj jego synowie – Walt oraz pianista Joel – zdecydowali się na pójście w jego ślady. Do czasu ukończenia Eastman School of Music w 1980 roku Weiskopf był jednak mocno związany z jazzem.
Karierę rozpoczął w big bandzie Buddy’ego Richa, kilka lat później przeszedł do Toshiko Akiyoshi Jazz Orchestra, a następnie zaczął rozwijać solową karierę. Pierwsze dwa albumy w roli frontmana – „Exact Science” z 1989 roku i „Mindwalking” z 1990 roku – nagrał z kwartetem, który utworzył wraz z bratem Joelem, basistą Jayem Andersonem i perkusistą Jeffem Hirshfieldem.
Od tamtego czasu Weiskopf był liderem i występował z wieloma różnymi zespołami, nagrywając 11 albumów w okresie od 1992 do 2007 roku, jednocześnie pracując jako wolny strzelec na nowojorskiej scenie studyjnej, na Broadwayu, a także w ramach zespołu Akiyoshi oraz w orkiestrze Franka Sinatry. Nawiązał także współpracę z wieloma legendarnymi muzykami – wśród nich znalazły się sławy takie jak Renee Rosnes, Conrad Herwig, Jim Snidero, John Fedchock czy Billy Drummond. W 2003 roku otrzymał propozycję dołączenia do składu zespołu Steely Dan i od tego czasu pozostaje związany z tą jazz-rockową formacją.
Weiskopf stworzył European Quartet w 2017 roku na potrzeby zaledwie tygodniowej trasy koncertowej po Skandynawii i północnych Niemczech, jednak w tym czasie powstało wystarczająco dużo materiału, by wystarczyło na pierwszy album o tym samym tytule. Ale jedno nagranie nie wystarczyło, by wyczerpać całą twórczą energię zespołu: Po European Quartet muzycy nagrali wydawnictwa „Worldwide” (2019), „Introspection” (2020) oraz „Introspection 2.0” (2021), a także świąteczną EPkę „A Little Christmas Music”. W styczniu 2022 roku przyszedł czas na „Diamonds and Other Jewels”.
Jak podsumowuje sam muzyk: „To coś, co chciałem robić od zawsze — współpracować z muzykami, którzy mają podobne podejście, nagrywać muzykę, dawać ją światu i występować na całym świecie. W ten sposób spełniam swoje muzyczne marzenia.”
Peter Bernstein & Mark Whitfield Organ Quartet
Peter Bernstein – gitara
Mark Whitfield – gitara
Phil Wilkinson – organy Hammonda
Mourad Benhammou – perkusja
fot. mat. prasowe
Gitarzysta jazzowy Peter Bernstein, urodzony w 1967 roku w Nowym Jorku, jest ważną częścią nowojorskiej i światowej sceny jazzowej już od 1989 roku. Od początku kariery wziął udział w nagraniach przeszło 200 albumów, a także w niezliczonych występach festiwalowych, koncertowych i klubowych z muzykami wszystkich pokoleń. Jako frontman, Peter wydał 12 albumów oraz płytę DVD „Live at Smoke”.
Pierwsze szlify zdobył podczas nauki w New School, gdzie poznał legendarnego gitarzystę Jima Halla. Hall poprosił Petera o udział w Invitational Concert w ramach festiwalu JVC Jazz Festival w 1990 roku, w którym wzięli udział gitarzyści tacy jak John Scofield i Pat Metheny, a całość została zarejestrowana i wydana na albumie „Live at Town Hall Vol. 2” wypuszczonym przez wytwórnię Music Masters. Hall zauważył, że Peter „…umiał zwrócić uwagę zarówno na przeszłość, jak i na przyszłość. Jest najbardziej efektownym gitarzystą jakiego słyszałem. Jego gra jest najlepsza spośród wszystkich gitarzystów pod kątem swingu, logiki, wyczucia i wysmakowania”. W tym samym roku odkrył go także saksofonista altowy Lou Donaldson – już w tym samym roku razem nagrali pierwszy z czterech albumów, a przez całe lata 90. był stałym członkiem jego zespołu. Jak stwierdził Donaldson, niektórzy ludzie „…po prostu to czują. W większości przypadków muzykom trzeba mówić, co mają robić, ale Peter wie wszystko natychmiast”. Peter współpracował także przez wiele lat z legendarnym perkusistą Jimmym Cobbem (Cobb’s Mob), a także organistą Larrym Goldingsem i perkusistą Billem Stewartem jako członek ich słynnego trio. The New York Times nazwał ich „najlepszym organowym trio ostatniej dekady”. Razem nagrali kilkanaście płyt, z których wszystkie prezentują ich charakterystyczne brzmienie – eksplorują na nich głębię standardów jazzowych, a także wykonują swoje oryginalne kompozycje. W latach 1995-1997 Peter był członkiem zespołu Joshuy Redmana i grał na płycie Redmana „Freedom in the Groove”. W latach 1999-2001 grał z kwartetem Diany Krall oraz z Dr. Lonnie Smith, legendarnym organistą, który debiutował na albumie „George Benson Cookbook”. Nagrał również pięć płyt z organistą Melvinem Rhyne’em, znanym ze współpracy z Wesem Montgomerym. Ponadto Peter występował w grupach prowadzonych przez Sonny’ego Rollinsa, Bobby’ego Hutchersona, George’a Colemana, Davida Fathead Newmana, Ettę Jones i Nicholasa Paytona.
Wydał solową płytę „Solo Guitar – Live at Smalls” w 2013 roku, albumy „Let Loose” z Geraldem Claytonem, Dougiem Weissem i Billem Stewartem w 2016 roku oraz „Signs LIVE!” (2017) z udziałem pianisty Brada Mehldau, basisty Christiana McBride’a i perkusisty Gregory’ego Hutchinsona – oba wydawnictwa zostały wydane nakładem wytwórni Smoke Session Records. Był również częścią słynnego trio organowego z organistą Larrym Goldingsem i perkusistą Billem Stewartem, z którym wydał liczne albumy i koncertował na całym świecie przez prawie 30 lat. 
fot. mat. prasowe
Mark Whitfield wiosną 1987 roku ukończył prestiżową bostońską uczelnię Berklee College of Music, najważniejszą na świecie instytucję zajmującą się studiami nad jazzem i współczesną muzyką amerykańską. Wkrótce potem powrócił do rodzinnego Nowego Jorku, by rozpocząć karierę gitarzysty jazzowego, która dała mu możliwość współpracy z legendarnymi artystami, takimi jak Dizzy Gillespie, Art Blakey, Quincy Jones, Ray Charles, Herbie Hancock, Carmen McRae, Gladys Knight, Burt Bacharach, Jimmy Smith, Clark Terry, Shirley Horn, Wynton Marsalis, Branford Marsalis, Joe Williams, Stanley Turrentine, a także z jego najważniejszym nauczycielem i mentorem – George’em Bensonem.
W 1990 roku New York Times uznał Whitfielda za „najlepszego młodego gitarzystę w branży”. Jeszcze w tym samym roku nakładem wytwórni Warner Bros. ukazał się jego debiutancki album „The Marksman”. Sukces jego debiutanckiego wydawnictwa doprowadził do kariery nagraniowej, która zaowocowała w sumie 14 solowymi nagraniami i niezliczoną ilością kolaboracji z najważniejszymi artystami ostatnich lat, wśród których znaleźli się Sting, Steven Tyler, D’Angelo, Mary J. Blige, John Mayer, Chaka Khan, Jill Scott, Diana Krall, Christian McBride, Chris Botti, Roy Hargrove i Nicholas Payton.
Po drodze artysta założył Whitfield Family Band. W 1994 roku The Mark Whitfield Quartet wystąpił w audycji Good Morning America z okazji Święta Dziękczynienia. Podczas tego występu pojawił się bardzo specjalny gość – perkusista, 4-letni Mark Whitfield Junior. Już wtedy było wiadomo, że młody Mark osiągnie wielkie rzeczy. Idąc w ślady ojca uczęszczał do Berklee College of Music i ukończył ją w 2011 roku z wyróżnieniem. Studia magisterskie odbywał w Manhattan School of Music, jednocześnie rozpoczynając karierę jako perkusista. Szybko zyskał reputację jednego z najlepszych młodych perkusistów jazzowych i zdobył nominację do nagrody Grammy w 2014 roku wraz z zespołem nagrywającym „Pushing the World Away” Kenny’ego Garretta rok wcześniej. Konkurując ze swoim starszym bratem, Davis Whitfield – wybitny pianista – zdobył stypendium prezydenta Stanów Zjednoczonych i w 2014 roku ukończył z wyróżnieniem Berklee College of Music.
W lutym 2017 roku pojawiło się debiutanckie nagranie Whitfield Family Band – „Grace”, gromadząc pochlebne recenzje ekspertów i słuchaczy. „Po prostu nagraliśmy muzykę, którą graliśmy razem od czasu, gdy synowie byli małymi chłopcami. Dołączył do nas Yasushi Nakamura, wspaniały basista, a także nasz kuzyn – Sy Smith – współautor i wokalista tytułowej piosenki”, twierdzi muzyk. Utwór „Grace” nie spadał przez trzy miesiące z pierwszej dziesiątki listy jazzowych przebojów radiowych i nieustannie zbiera entuzjastyczne recenzje na całym świecie. We wrześniu 2017 roku wytwórnia Chesky Records wydała nagranie koncertowe z udziałem Billy’ego Drummonda na perkusji i Bena Allisona na basie. Nowy album został równie ciepło przyjęty przez prasę jazzową i zdobył popularność w stacjach radiowych.
